Het bloed kruipt waar het niet gaan kan…
Als kind van ouders met een eigen praktijk zei ik altijd dat ik nooit voor mezelf zou beginnen. Lekker in dienst. Niet elke avond bezig zijn met je werk. Niet je werk mee naar huis nemen. Niet de eindverantwoordelijkheid. Maar: het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Als vrouw van een zelfstandige helikopterpiloot dacht ik precies hetzelfde. Voor mij geen onzekerheid over je inkomen. Voor mij geen boekhouding en facturen sturen. Maar: het kriebelde al enige tijd. Als vriendin van verschillende knappe ondernemers werd dat nog eens bevestigd. Ook al zag ik bij hen angst. De angst om helemaal jezelf te laten zien. De angst dat niemand op je zit te wachten. Toch voelde ik een diep verlangen naar hoe zij hun werk aanpakten, indeelden en hun eigen visie en missie konden leven.
Helemaal niet dapper
Mensen reageren met: wat een dapper besluit! Wat een moedige stap! Zo voelt het niet. Het voelt logisch. Onontkoombaar. Ik heb het besluit niet lichtvaardig genomen, want werken op de pabo leek een droombaan voor mij. Na jarenlang als trainer, coach en consultant voor het onderwijs gewerkt te hebben, was op de pabo werken wat ik heel graag wilde. Werken aan de basis van het onderwijs. In een team. Jonge mensen begeleiden naar een veelzijdige baan. Topcombinatie, toch? Zeker als je zulke inspirerende collega’s en studenten hebt. Dat laat je niet zomaar schieten.
Mijn onderwijshart
Mijn hart ligt bij het onderwijs. Samen werken aan de toekomst van de kinderen van nu. Een grote opdracht, met mooie mensen. Daar wil ik graag aan bij blijven dragen. Op mijn manier. Wat ik precies ga doen, dat hoor je binnenkort. Oeh, cliffhanger! Er komen mooie dingen aan!