Afgelopen weekend heb ik een mooie, intense training over mindfulness en compassie gevolgd, gegeven door Tara Brach. Zij vertelde het verhaal van een eeuwenoud boeddhabeeld in Bangkok. Dit grote, gipsen beeld werd al heel lang geëerd, niet zozeer omdat het bijzonder mooi was, maar vooral omdat het al heel wat tijd, oorlogen en stormen had doorstaan en er nog steeds was. Op een dag moest het beeld verhuisd worden. Dat ging niet helemaal vlekkeloos, dus het beeld liep schade op. Eén monnik keek door een barst in het gips heen en dacht wat te zien blinken. Heel voorzichtig hebben ze de barst groter gemaakt. Toen bleek het beeld helemaal goud te zijn. Het grootste gouden boeddhabeeld ter wereld. Juist door die lelijke pleisterlaag heeft het beeld al die woelige tijden kunnen doorstaan. Anders was het goud allang gebruikt voor andere doeleinden.
“We present ourselves in a way that works for the world.”
De monniken zagen het verband met mensen. Ook mensen verbergen zich achter een pleisterlaag als ze door moeilijke tijden gaan. We passen ons aan, we duiken onder, we vermijden als dat veiliger is en als het ons helpt te overleven. Dat doen we allemaal en we hebben ook allemaal in meer of mindere mate zo’n pleisterlaag. Soms zijn we daar al zo aan gewend, dat we ons eigen goud vergeten. “We forget the gold, we forget who we are.”
Alles om staande te blijven
Ik vond het een prachtige metafoor en herken het ook in het onderwijs. Jij? Zo kan het namelijk ook zijn voor jou, als leerkracht. Je begint stralend aan je baan, omdat je het zo leuk vindt om met kinderen te werken. Maar in de loop der jaren bouw je een pantser om je heen, zodat je om kunt gaan met de werkdruk, met heftige emoties van kinderen in je groep, met kritische collega’s, omdat het werk je anders teveel energie kost. Logisch. Alles om maar staande te blijven.
Maar het kan zomaar zijn dat jouw goud daardoor steeds minder zichtbaar geworden is. Niet in de laatste plaats voor jezelf. Je sprankeling is er minder vaak. Het plezier, het zelfvertrouwen of je idealen zijn stoffig geworden. Soms vraag je je daardoor af of je het nog wel zo’n mooi vak vindt en of je eigenlijk wel de leerkracht bent die je diep van binnen wilt zijn.
Dan is het goed om te weten dat we allemaal zo’n pleisterlaag hebben. En dat er heel veel goud verborgen ligt, voor het grijpen! Het is helemaal niet zo ingewikkeld om daar weer bij te komen. Je kunt het bijvoorbeeld aanraken door jezelf deze vraag te stellen:
Wat was voor jou in de afgelopen periode op school een heel bijzonder moment? Wanneer werd je echt geraakt?
Leuk als je hieronder jouw moment deelt. Het kan iets heel kleins zijn. Net als die monnik die door die barst de glinstering zag, geeft het antwoord op deze vraag jou een blik op jouw goud als leerkracht.
Tara Brach heeft trouwens een prachtige website met mooie podcasts en meditaties, mocht je dat interessant vinden: www.tarabrach.com.
“It’s not only important to remember your own gold and live by it, but also to remember others of their gold.”
Zou je hier wel wat grondiger naar willen kijken en wil je handvatten hoe je jouw goud weer wat meer kan laten schitteren? Plan dan gerust een gratis sprankelsessie met me in, dan nemen we samen een kijkje onder je pleisterlaag.
